VERTAALD IN AQUAREL

OPENINGSZIN VAN DE BERGING

Bipolariteit kent geen tijd, dus ik was die vooravond van de eerste dag vroeg opgestaan. De dingen nog even nalopen en stilstaand kortstondig de toeschouwer van het aan land komend eigen leven zijn.

Ik kwam net van mijn plekje aan de vloedlijn, wachtend op dat wat in de toekomst al gereed staat en onderweg is. Wachten in de verwachting, de heftigste weeën alweer ver achter mij en op hun retour naar het verleden.

In de berging ga ik beginnen om alle wrakstukken van schipbreuken, lijden, weeën, stormen, implosies en alle vormen van een bipolair spectrum te bergen. In de spiegelzaal was ik aan de slag voor de grote finale van de langste dag en de vernissage van de eerste. Het is nog wat schuiven met tijd.

De woorden voor de spiegelzaal zijn mee. De berging is deels van steen, voor de ramen hangen de inbetweens.  De privacy wil ook een plekje. De rest van mij is gewoon hier zichtbaar. Op de schappen en stellingen verzamelen zich enkele aardse zaken. Het zijn de kapstokjes waar een groter geheel aan opgehangen kan worden.

De laatste loodjes lagen er al lang. Ze zijn altijd het zwaarst, dus daar was ik als eerste en al lang geleden mee begonnen. Het is afscheid nemen van elke mogelijke toekomst die nooit zal komen. Het is achter- en nalaten. Het is even nog Hello and goodbye zeggen tegen diegenen die je toch al nooit hadden zien staan. Hier past trouwens altijd de mildheid van het manteltje der liefde dat in de hal aan de kapstok hangt. Was mooi op tijd terug van de stomerij.

De aardse zaken. In het aktetasje zaten de rapporten, diploma’s, getuigschriften, garantiebewijzen, documenten en zo meer.  Een Vwo-diploma. De jaren aan de Hogere Zeevaartschool, de schoolbanken uitkijkend over het water en de Boulevard. De galons: de jaren als officier bij de Koninklijke Marine. Hydrografie en oceanografie. De tropenjaren, de keerkringen en evenaar, Spitsbergen, de diepte van de sterrenhemel midden op de oceaan. De eindeloze rijen fotoalbums met evenzovele beelden met in elk beeld weer een wereld in zich. Vooruitwijzingen, zo bleek. Een huwelijk dat gierend op de klippen liep: de eerste schipbreuk van velen in de strijd om mijn eigenheid en zijn in de wereld. De afgebroken  deeltijdjaren Theologie en levensbeschouwing: de brekende bezieling en spiritualiteit van een Godsbesef gedurende deze opleiding. Soms vraag ik mij af voor wie ik dit schrijf, maar daar ga ik achter komen.

In de scheepskoffer de scheepsjournalen, pilots, kaarten, een sextant. Het vernieuwde  testament, een contract, de USB met alle gedachten die ooit passeerden en  nog moesten gaan komen komen. De oude harde schijf die ooit volledig gecrasht was. De stappenteller die jarenlang op nul was blijven staan.

Het stof was in de berging verzameld en neergedaald. Het was vooral de stof tot nadenken en beschouwen, contemplatie en introspectie. Uit alles dat ooit tot stof  was vergaan zou op enig moment het nieuwe ontstaan. Het is een geruststellende, hoopvolle gedachte. Weg is niet altijd weg. Alles is er nog en altijd wel ergens terug te vinden in het moment dat het nodig is. Ik zag hoe het breekbaar kwetsbare de tijd doorstaan had.

Ik diepte uit dit alles de mappen op. Mappen met uitvaartredes, uitgesproken bij de vele  uitvaarten die ik mocht begeleiden. Vorm en inhoud geven aan een afscheid van de tijd, een compositie van dit alles maken. Woorden geven aan een leven dat niet stopt bij de dood. De dood die zeker niet het laatste woord heeft. Het was veel, maar intens dankbaar diep en hoog. Alweer een opmaat naar de afgelopen jaren dat de eigen uitvaart relevant was.

Ik wil hier toch wel een toespraak uitlichten: die voor mijn moeder. De jaren van haar dementie. Veel is al overal over deze ziekte gezegd en geschreven. De ziekte die zodanig onder de huid kruipt dat de ander de ziekte wordt. Het vraagt nog vele malen dieper kijken om haar te verstaan. Zij is een plekje waard. Allen al omdat zij nog overal is. In haar achtergrond, waar zij zich thuis voelde. Hieronder een hoekje en klein boekje met de titel 'FANNY de bellen die vertellen.'

Er kan nog wel meer gesorteerd worden. Nooit goed in weggooien geweest, altijd denken dat het nog van pas zou kunnen komen. Ooit. Maar soms mag er even doorgepakt worden en kunnen de dingen weg, het afvoerputje in.

De bundel aquarellen, daar waar het allemaal begon nadat ik met het afmaken van een slagzin een kistje met aquarelspullen won. Kon gewoon allemaal mee.

Ik ga nog eens verder kijken. Een beetje grasduinen in de kringloop van tijd. Het hoeft vandaag niet allemaal afgerond worden. De dag zou nog lang gaan duren. En ik heb nog alle tijd. Alle tijd van een wereld.

DE OVERSTEEK

van voorbij ruimte en tijd

De eerste voorzichtige woorden in verhalend rijm, ondanks dat in die dagen niets rijmde. Ooit in opdracht van mijzelf geschreven om hem in de tijd terug te kunnen vinden. Ik kijk even goed naar het boek, en zie dat het stoffig is en eigenlijk te lang onder water gelegen heeft. De woorden mogen allemaal een nieuwe verpakking krijgen. Misschien dat er nog statiegeld op zit. Is voor later. Nu even opgeborgen in de berging in afwachting van het daglicht dat het weer op kan pikken.

GENESIS

DE LANDING

De eerste in- en afdrukken van een blauwdruk voor later, zo bleek. Ingehouden eerste reflecties, bespiegelingen, kleuren en woorden in aquarel, ecoline pen en inkt. Alles lijkt nu verouderd en verwaterd, zo tegen die achtergrond van verweerd hout. Als ik schreef is dit alles opgenomen in een groter geheel waar ik uit kan putten na de bipolaire winter.. Het boek in huidige staat  kan, hoewel in revisie, nog besteld worden als mogelijk collectors item. Informeer naar de mogelijkheden.