VERTAALD IN AQUAREL

OPENINGSZIN VAN DE BERGING

Bipolariteit kent geen tijd, dus ik was die ochtend van de eerste dag vroeg opgestaan. De dingen nog even nalopen voordat de gordijnen open zouden gaan. Telkens toch weer even de toeschouwer van het eigen leven zijn.

Ik kwam namelijk net van mijn plekje aan de vloedlijn, waar ik sta te wachten. Wachten in de verwachting terwijl de heftigste weeën alweer ver achter mij liggen. Terwijl ik in de berging ga beginnen om alle brokstukken van die weeën, stormen, implosies en noem maar op wat eigenlijk niet te benoemen is, ga ik in de spiegelzaal aan de slag voor de grote finale van de langste dag en de vernissage van de eerste. Het is nog wat schuiven met tijd.

De woorden voor de spiegelzaal zijn mee. De berging is deels van steen, voor de ramen hangen de inbetweens.  De privacy wil ook haar plekje. De rest is gewoon hier zichtbaar.  Op de schappen verzamelen zich deze keer de aardse zaken. Het zijn de kapstokjes waar een groter geheel aan opgehangen kan worden.

De laatste loodjes lagen er al lang. Ze zijn altijd het zwaarst, dus daar was ik al lang geleden mee begonnen. Het is afscheid nemen van een toekomst die nooit zal komen, het is achter- en nalaten. Het is even nog Hello and goodbye zeggen tegen diegenen die mij toch al nooit hadden zien staan. Hier past trouwens altijd de mildheid van het manteltje der liefde dat in de hal aan de kapstok hangt. Was mooi op tijd terug van de stomerij.

In het aktetasje zaten de rapporten, diploma’s, getuigschriften, garantiebewijzen en zo meer. Een vernieuwd testament. Een contract. Een USB met alle gedachten die ooit gepasseerd waren en nog gingen komen. Een oude harde schijf die ooit volledig gecrasht was.

De eindeloze rijen fotoalbums met evenzovele beelden met in elk beeld weer een wereld in zich.

Het stof in de berging was neergedaald. Het was vooral de stof tot nadenken en beschouwen, contemplatie en zien dat uit alles wat ooit tot stof  vergaan was weer iets nieuws op kon staan.

Het is een geruststellende, hoopvolle gedachte. Weg is niet altijd weg. Alles is er nog, maar dan anders. Wat blijft kan ook weg en eenmaal weg, dan is het altijd wel ergens terug te vinden op het moment dat het nodig is. Ik zag hoe het breekbaar kwetsbare de tijd doorstaan had

Dus kon er gesorteerd worden. Nooit goed in weggooien geweest, altijd denken dat het van pas zou kunnen komen ooit. Maar soms mag er even doorgepakt worden.

Het afvoerputje was ontstopt en kon weer wat hebben. Zoals de vermoeidheid opgebouwd in jaren. De restanten van harde en valse noten die gekraakt waren konden ook mee het putje in.

De bundel aquarellen, daar waar het allemaal begon nadat ik met het afmaken van een slagzin een kistje met aquarelspullen won. Kon allemaal mee.

Ik ging eens verder kijken. Een beetje grasduinen in de kringloop van tijd.

DE OVERSTEEK

van voorbij ruimte en tijd

De eerste voorzichtige woorden in verhalend rijm, ondanks dat in die dagen niets rijmde. Ooit in opdracht van mijzelf geschreven om hem in de tijd terug te kunnen vinden. Ik kijk even goed naar het boek, en zie dat het stoffig is en eigenlijk te lang onder water gelegen heeft. De woorden mogen allemaal een nieuwe verpakking krijgen. Misschien dat er nog statiegeld op zit. Is voor later. Nu even opgeborgen in de berging in afwachting van het daglicht dat het weer op kan pikken.

GENESIS

DE LANDING

De eerste in- en afdrukken van een blauwdruk voor later, zo bleek. Ingehouden eerste reflecties, bespiegelingen, kleuren en woorden in aquarel, ecoline pen en inkt. Alles lijkt nu verouderd en verwaterd, zo tegen die achtergrond van verweerd hout. Als ik schreef is dit alles opgenomen in een groter geheel waar ik uit kan putten na de bipolaire winter.. Het boek in huidige staat  kan, hoewel in revisie, nog besteld worden als mogelijk collectors item. Informeer naar de mogelijkheden.