VERTAALD IN AQUAREL

OPENINGSZIN VAN DE SPIEGELZAAL       

Ik was die ochtend van de eerste dag vroeg opgestaan. De dingen nog even nalopen voordat de gordijnen open zouden gaan. Nog even weer de toeschouwer van het eigen leven zijn. Maar de eerste indruk is goed. Hoewel alles nog niet af is ben ik tevreden. In alle ellende is het mooi geweest en we gaan weer door. Verder langs de vloedlijn de oude voetstappen volgend kwam ik de versteende houten balk tegen.  Sporen van de bipolaire scheepsramp, maar de jaarringen waren weer rond. Ik ga er een paar bewaren. Oppoetsen hoefde niet meer, want ze glommen nog steeds omdat de belofte over de tijd heen was gebleven. Ze konden mooi bij die afgestofte eerste traan van een In memoriam en andere memorabilia liggen. In de kamer der eenzaamheid was nog meer dan genoeg ruimte. Het is een logeerkamer. Af en toe komt zij even langs als steun en toeverlaat. Want dat is de eenzaamheid: zij is de meest trouwe metgezel en steunpilaar voor onderweg. Hier is het altijd weer goed rusten, juist om bij de tijd te blijven.

Ik zag het oude scheepskompas. De noorderzon kwam weer op en duwde de over de stille zee springend dansende reflecties als paardenbloempluisjes richting de kust. Het licht was weer van een buitenaards blauw. De branding ruiste als nooit tevoren terwijl ik door een oud scheepsjournaal bladerde. Sommige kleurlagen waren ietwat gebladderd, de meeste aquarellen waren uitgelopen en opgelost in het groter geheel waarin weer vele duizenden composities gevonden konden worden.

Luisterend in het groter geheel van deze vroege ochtend van een eerste dag spoelden toch ook nog weer valse noten aan land. Om je wakker, alert en bij de les te houden. Het is dan telkens weer even wankelen, juist in die momenten dat je nergens op bedacht bent en weet dat er wel eens onherstelbare schade aangericht kan gaan worden. Maar ook deze is er om gerepareerd te worden. Soms moeten de dingen, en waarvan je weet dat het allemaal weleens goed mis kan gaan, gedaan gaan worden. Maar je mag dan wankelen om door te wandelen, in de pas met jezelf. De metronoom verstaat dit kunstje als geen ander. Maar ik stond daar weer stevig op de grond. Telkens weer in de overtuiging  dat je toch voor de moeilijke weg moet gaan, zeker als het ook makkelijk kan. En in de wetenschap dat zelfs de hardste noten gekraakt kunnen worden en een uiterste houdbaarheidsdatum hebben.

Aan de horizon klonk een scheepsbel. De glazen werden geslagen. Ik keek op het klokje en zag in het zandlopertje dat het laagtij begon te keren. De laatste seconde klom langs de weg der geleidelijkheid naar beneden. De schoonheid van het zandlopertje is dat je nooit precies weet hoe laat het is en daardoor nooit te vroeg en zeker niet te laat bent. En, hoe je haar ook wendt of keert, dat het glas altijd half vol is. Ook al is de bodem in zicht.

Het weerlichtte op de kim. Het bekende geluid van de aanstormende geboortegolf van  toekomstige tijden vulde de ruimtes. Onder dit alles hoorde ik de Walkuren uit  Apocalypse now langs de hemel rijden. Alweer stapte ik in het leven dat zich in de paradox afspeelt.

Langs de vloedlijn zag ik dat de oude voetstappen teruggelegd waren. Een zandkasteeltje spoelde in slow motion door de branding weer terug het strand op.

Een oud, verfrommeld en gehavend kleedje kwam mee met de laatste weeën van de geboortegolf waarop de belofte meesurfte. Een zeeblauw flesje met daarin een laatste woordeloos briefje van toen lag aangespoeld en gestrand op de vloedlijn te wachten. Het gemis in de eenzaamheid heeft geen woorden maar alleen tranen die een zeespiegel kunnen laten stijgen. Het was de fles die lang geleden, in een andere tijd, aan deze kant van de overkant in het water terechtgekomen was. Ik besloot het zegel opnieuw te sluiten en haar mee te nemen naar het logeerkamertje. Toen ik in het tegenlicht door het zeeblauw glas naar binnen keek zag ik in het spel van schaduw en licht dat het scheepje nog steeds intact was, de storm doorstaan had en onderweg was op de tijd die vliegt. In de gelaagde verdiepende stilte begon de beeldenstorm op gang te komen.

Ik zou hier wachten. Het was pas de vroege ochtend van de eerste dag. Ik had alle tijd van de wereld en daarvan kon best een klein stukje voor mij als strandwacht gemist worden, terwijl ik verder zou gaan met de dingen die gedaan moesten worden. Er zou wel een seintje komen als het zover was. Ondertussen was dit de gelegenheid voor een ontbijtje over de tijd aan een tafeltje bij de zee voor twee. Ooit was dit tafeltje geboekt voor een later tijdstip. In het zandlopertje kwam de twee voor twaalf in beeld. De tijd verstreek terwijl ik mij afvroeg waar die gebleven was. Maar ik had haar al snel weer teruggevonden in het grote geheel, het Groter plaatje van een eigen schepping.

Ik besloot daarom dit verhaal te plaatsen op de pagina van mijn Spiegelzaal, maar tegelijkertijd ook op die van de Berging. Daar waar het een bestaat uit nieuw werk, mag en moet er ook zeker ruimte zijn voor het oude. Oud en nieuw die immers uit en in elkaar bestaan en voortkomen maar die hier evengoed eigen wegen gaan.

Het is niet altijd alleen maar het goede behouden, maar zeker ook de brokstukken van alle ellende. Alleen geluk en zorgeloosheid brengen je niet verder. Als het nooit zou regenen leef je in een dorre woestijn en als je altijd onder een paraplu loopt omdat je bang bent dat de hemel naar beneden komt en kijk je alleen maar mee in de richting van de zwaartekracht, dan heb je ook geen benul van de wijdsheid van de hemel of blauwe luchten.

Onder die blauwe luchten ging ik door naar de Spiegelzaal. Op bezoek bij de beelden die ik in mijzelf vond.

Ook hier en daar nog wat zaken oppoetsen, inrichten, herschikken, aanvullen en zo meer. Nog veel te (blijven) doen. In de berging de spullen uitpakken en doorpakken. Om door te geven. Het zinvolle opnemen in het groter geheel van de stilte en het leven. in het perpetuum mobile van het eigen bipolaire universum.

Hier staat het eigen huis. Zij is – als het leven –  een werk in uitvoering, van inhoud en zin geven.

En in die zin was het goed voor hier, op de splitsing waar gedeelde wegen weer samenkomen.

Dus gingen de ongedeelde ik naar de Spiegelzaal en naar de berging.

De zon van de langste dag ging onder, die van de eerste dag kwam voorzichtig op.

Op het strand beschreef ik de vlak- en gladgestreken lijnen_______________