VERTAALD IN AQUAREL

OPENINGSZIN VAN DE SPIEGELZAAL    

Ik was die ochtend van de eerste dag vroeg opgestaan. Nog even de toeschouwer van het eigen leven zijn. Na ellende is het mooi geweest en de hoogste tijd om door te gaan en uit te gaan pakken. Verder langs de vloedlijn de oude voetstappen volgend kwam ik de versteende houten balk tegen. Sporen van o.a. een bipolaire scheepsramp. De jaarringen waren weer rond. Ik ga er een paar bewaren naast die afgestofte eerste traan van een In memoriam. In de kamer der eenzaamheid was nog meer dan genoeg ruimte. Het is een logeerkamer. Af en toe komt zij nog even langs, om bij te tanken. De eenzaamheid als meest trouwe metgezel, een betrouwbaar, solide fundament waarop elke vorm van bestaan in de tijd gebouwd kan worden.

Ik zag het oude scheepskompas. De noorderzon kwam weer op en duwde de over de stille zee springend dansende reflecties als paardenbloempluisjes richting de kust. Het licht was van een buitenaards blauw. De branding ruiste als nooit tevoren terwijl ik door een oud scheepsjournaal bladerde. Sommige kleurlagen waren ietwat gebladderd, de meeste aquarellen waren uitgelopen en opgelost in het groter geheel waarin weer vele duizenden composities gevonden konden worden in alle mogelijke richtingen van die kompasroos.

In deze vroege ochtend van een eerste dag spoelden ook weer enkele valse noten aan land. Altijd weer even wankelen, even uit het lood, Echo's van een eens schijnbaar onherstelbare schade die gebleven is, maar die gerepareerd werd. Soms moeten de dingen waarvan je weet dat het allemaal weleens goed mis kan gaan, gedaan worden. Maar er mag gewankeld worden. Om te herpakken, door te wandelen, in de pas met jezelf en weer rechtop.. De metronoom verstaat dit kunstje. Maar ik sta weer stevig op vaste grond: de moeilijke weg had mij hier gebracht, de makkelijke had ik links en rechts aan mij voorbij laten gaan. Zelfs de hardste noten kunnen gekraakt worden en hebben een uiterste houdbaarheidsdatum.

Aan de horizon klonk een scheepsbel. De glazen werden geslagen. Ik keek op het klokje en zag in het zandlopertje dat het laagtij begon te keren. De laatste seconde klom langs de weg der geleidelijkheid naar beneden. De schoonheid van het zandlopertje is dat je nooit precies weet hoe laat het is en daardoor nooit te vroeg en zeker niet te laat bent. En, hoe je haar ook wendt of keert, dat het glas altijd half vol is. Ook al is de bodem in zicht.

Langs de vloedlijn zag ik dat de oude voetstappen teruggelegd waren. Een zandkasteeltje spoelde in slow motion door de branding weer terug het strand op. De beeldenstorm begon op gang te komen. Ik zou hier gewoon wachten op wat uit de toekomst al onderweg was. Het was pas de vroege ochtend van de eerste dag. Ik had alle tijd van de wereld en daarvan kon best een klein stukje gemist worden voor van alles en nog wat. In het zandlopertje kwam de twee voor twaalf in beeld. De tijd verstreek terwijl ik mij even afvroeg waar zij gebleven was. Maar ik had haar al snel weer teruggevonden in het groter plaatje.

Het is niet altijd alleen maar het goede behouden, maar zeker ook de brokstukken van alle ellende. Alleen geluk en zorgeloosheid brengen je niet verder. Zonder regen rest de woestijn, enkel en alleen kijkend in de richting van de zwaartekracht verdwijnen de gewichtsloze essenties van het leven. 

Onder de heldere luchten ging ik door naar hier, de Spiegelzaal. Op bezoek bij de beelden die ik in mijzelf gevonden had, heb en nog ga (her)vinden in het perpetuum mobile van mijn eigen onbegrensde bipolaire uni- en omniversum.

Hier staat ergens in overal het eigen huis, mijn eigen plaats in ruimte en tijd, gebouwd op de fundamenten van stilte. Zij is telkens weer als het leven: een werk in uitvoering, van inhoud en zingeving.

Hier in deze zaal draait alles net even anders om:

• het is - met andere ogen - zien en gezien worden,
• beleven en laten leven
• de tijd nemen en alle ruimte geven
• en kleuren buiten de lijntjes