De wijde wereld in . . . .
OVER: EEN ROUTEBESCHRIJVING
over gaan en terug thuiskomen
Ik ben een bevoorrecht mens. Rondom mij heen- en terugkijkend sta ik in het huis bij de laatste mijlpaal. Het is klaar voor voor bezichtiging. Er blijven natuurlijk altijd nog wel dingen te doen. Altijd is er nog wel een dimensie toe te voegen, een oude ansichtkaart op te hangen of een bundeltje emoties in te lijsten. Telkens weer vind ik nog wel in de berging ergens een verroest filmblik met oude beelden, een dode zee-rol met woorden waarvan ik dacht dat ik ze niet meer had. De bergen zwarte bladzijden opgelost in de oude koude zwarte sneeuw. Gisteren spoelde een hittegolf nog wat laatste resten weg. De houten hutkoffers en plunjebalen geven stilaan de ogenschijnlijk verdwenen inhoud prijs. Soms komt er nog een valse noot tevoorschijn die vraagt om gekraakt te worden. Op de planken liggen woorden en gedachten waarvan ik mij nu besef dat zij mijn tijd eigenlijk ver vooruit waren. Alles was al opgegaan in de vormen van een groter geheel dat mijn leven en dus dit huis mocht worden. Eindeloos kan ik dan putten uit dit alles om hier woorden en beelden aan te geven in zichzelf vormende miniaturen, bespiegelingen, reflecties, ansichtkaarten, in- en doorkijkjes en composities die eindeloos buiten de lijntjes durven vliegen.
Ik sta in het huis. Hoe ik hier gekomen ben, het was een lange weg. Ik dacht dat ik eigenlijk alles wel had gezien, maar er kon nog wel een tandje bij op die doodlopende weg. De bipolaire sloopkogel had zijn werk grondig gedaan. Zo grondig dat alle grond onder mijn voeten weggeslagen was en ik mij alleen nog vast kon klampen aan het luchtledige. De tijd was leeg en zwart en niet te behappen. Elke seconde was als een bouwput, peilloos en eindeloos diep. De put vulde zich weer op. Wit uit zwart, hoog uit laag. Mijn leven in de paradox. Uit de lege seconden durfden weer de minuten, uren en dagen tevoorschijn te komen, de doodsheid kwam weer tot leven. Ooit bestond er in die ene seconde geen zicht op de vorige en laat staan volgende. Maar er zal allereerst gesloopt moeten worden voordat het nieuwe gebouwd kan gaan worden. Al stond in geen enkel script dat ik zelf het lijdend voorwerp zou gaan zijn.
Toch heeft deze tijd mij juist wat ik nodig had gebracht, al kwam deze verdieping niet bepaald geruisloos binnenwandelen.
Het oude dat bestaan mag naast en opgaan in de fundamenten, de afwerking en in de foto van een oude dag die ergens een plaatsje gaat krijgen. Evengoed mag er de weemoed om toen zijn.
Nu weet ik weer dat hier de tijd de ruimte is. Rust, ruimte en stilte. De stilte die het hier voor het zeggen heeft.
De stilstaande klokken in huis geven een tijd aan waarin heden, verleden en toekomst weer synchroon en in de pas lopen.
De wanden zijn glad afgewerkt met alle vormen van stormen en stilte als fundament. Het zijn transparante wanden, de pixels hoeven er alleen nog maar uitgehaald te worden om er een werk voor aan de muur van te maken. De wanden die weer zo sterk zijn dat de muren kunnen zakken. Aan de kapstok hangt een jas die je dan wel eens weerloos voor de invloeden van buiten maakt.
In de spiegelzaal, temidden van alle andere werken, loopt het spiegelbeeld van nu naadloos over in dat van het achteruitkijkspiegeltje.
De tijd is hier in de ruimte de stilte als fundament waarop de pijlers geloof, hoop en liefde rusten. Zodat vertrouwen de grondhouding in een leven mag en wil zijn.
In huis sta ik stil en kijk achterom de toekomst in. Het gaat goedkomen. De bouwput met het labyrint waar ik ooit ronddoolde, de angsten en de paniek. Dit grote, zwarte gat van niets en niemand, zelfs niet jezelf, heeft plaats mogen maken voor een labyrint van eindeloze wandelgangen en waar elke wand een stilleven in zichzelf is. Daar waar je ook kijkt zit het venster naar weer een andere wereld, de hand hoeft maar uitgestoken te worden en een deur opent zich. Mijn huis heeft vele kamers met daarin evenzovele deuren en ramen naar tuinkamers, weer andere verborgen vertrekken, zolders en kruipruimtes waar geen daglicht nog is geweest.
Ik weet dat het tijd is om over te gaan. Dan is er toch de melancholie van omkijken in de beproevingen. Niet omdat je ze mist maar omdat hierin de meerwaarde der dingen besloten ligt. Het is omarmen wat losgelaten mag worden. Het is rouwen om één van de vele mogelijke toekomstige tijden die verloren ging door een keuze die uiteindelijk geen keuze was..
Ik lees het eigen IN MEMORIAM er nog eens op na:
Achteromkijkend zag ik hoe de zon onderging om ergens anders in de tijd op te komen. Het was het einde van een winter aan zee waarin ik mijn huis bouwde op de fundamenten van massieve stiltes, gegoten in de vormen van een toekomstig verleden tijd. De klok in huis staat weer stil, want heden, verleden en toekomst lopen synchroon en in de pas. Rondlopend in huis zie ik in de algemene deler van deze rust en ruimte de vele beelden, herinneringen en vooruitblikken. De aquarellen, foto’s, ansichtkaarten van oude vergezichten, tekeningen, woorden en gedachten, de emoties en gemoedstoestanden, de pijn, het verdriet en alle gevloeide tranen die opgegaan zijn in het groter geheel. Het paradoxaal groter ondeelbaar geheel met haar eigen wissellijsten en aangezichten en voor deze gelegenheid omgezet in ontelbare pixels. Uit dit alles zijn de vele miniaturen gelicht, als dwarsdoorsnedes die de eigen dimensies van tijd en ruimte overstijgen.
Om mij heen kijkend zie ik dat het goed is, zo na de tropenjaren van een winter aan zee. Ik keer de zandloper om en zie dat zij altijd half vol gebleven is.
Ik stof de eerste traan nog even af. Had ik bewaard voor later.
Terugkijkend in de reflecties van de spiegel zag ik hoe na de intens immens langste dag de eerste nog moest beginnen.
Een vlinder landt op de secondewijzer die op drie in negen stil is blijven staan. Het is dit laatste zetje dat de volgende seconde in beeld komt.
Langzaam opent de tijd en de open dag kan beginnen.
Het is goed.
Ik ben een bevoorrecht mens.
Of deze routebeschrijving u verder geholpen heeft weet ik niet, maar dit is het voor nu tot hier. Het kan alleen maar meer worden, omdat de bewegwijzering die ondertussen staat als een huis op de meest gewenste/ongewenste momenten op kan duiken.
Het is veel, maar rechtsonder zit op elke pagina de THUIS-knop voor het geval de navigatie u verder van huis brengt.