ROUTEBESCHRIJVING

De laatste stille week. Nog even alleen met de eigen gedachten. Het wordt tijd de deuren open te gooien en nieuwe adem, luchten, lichten en kleuren naar buiten te laten stromen. Nog even voelde ik mij als dat ene uur dat ergens tussen zomer - en wintertijd zwerft. Maar nooit voelde ik mij verloren of verdwaald. De eenzaamheid is altijd mijn meest trouwe metgezel gebleken, de dood, die ene ondeelbare fractie van dat uur nul, mijn steun en toeverlaat. De deuren mogen open en een verhaal, de film met een ondenkbaar scenario en de composities van Stilte en Vrede mogen een platform krijgen.

De scheepskisten en oude hutkoffers zijn nog lang niet doorgeploegd, de vloedlijn blijft zich nog vullen en de zandloper blijft door de tijd lopen. Het is nog even improviseren in deze wereld. De werken aan de muren van de spiegelzaal zijn nog even elders ondergebracht. De ambities reiken echter verder, zoveel moge duidelijk zijn. De marges tussen waarheid en werkelijkheid en -heden zijn al te lang te hoog en mogen wat mij betreft naar nul. Mijn aanbod zal altijd groter zijn dan de vraag. Maar daar ben ik nog niet en het zal geduld vragen. Maar ook de tijd heb ik in overvloed, evenals een lange adem. De adem die nodig was en is om de worsteling door het leven in hier en nu, tegen de stroom en orkaankracht in, te volbrengen. Mijn eerste motto in deze: waarom makkelijk doen als het moeilijk ook kan en mag. De toegevoegde waarde is groter dan 21 %. Het tweede motto? Toeval bestaat niet. Zoals jouw komst hier.

De vloeren zijn geveegd, de vensters glashelder breekbaar sterk, de vitrines afgestoft. Het nieuwe doch oud vertrouwde web is al die tijd boven de markt blijven hangen.

De tijd vliegt en de gedachtestromen bij springtij drogen niet op. Ik zag de eendagsvlinder dansen op kleine golfjes kabbelende tijdloosheid: deze ene dag is haar genoeg om te doen wat gedaan mag worden voor mij: zichzelf in transparante tijd even laten zien en zijn. Het zijn die kleine dingen van het leven die er toe doen, terwijl alles er toe doet. Dan is het tijd te landen, hier op weg naar de wereld van buiten. Mocht je voor tijdens een pauze onderweg nog een aandenken, een souvenir, een vergezicht, een gedachte, een ander perspectief, een andere invalshoek, een rustpuntje of meer mee willen nemen, dan verwijs ik u naar de winkel, Onder de knop 'beschikbare werken' is al veel te vinden en voel je vrij ook nog eens rond te kijken in de berging. Op de planken ligt nog veel te wachten. Voor mij? De zakelijke kanten als in 'brood op de plank' en het platte 'tijd is geld' zijn nog altijd wezensvreemd. Het collecteschaaltje bij de uitgang, het fooienpotje voor de gids, het sponsorverzoek, de crowdfunding? Vragen is niet mijn ding en ontvangen voelt nog altijd onwennig ongemakkelijk en brengt mij in verlegenheid. Omdat ik alles ook maar (mee)gekregen heb in een tijd dat het eigenlijk niet meer te dragen was. Maar je krijgt wat je dragen, verdragen en verder dragen kan. En dan hier, in deze context, past eigenlijk ook wel mijn derde motto: het is zelf doen, maar niet alleen. Deze levensmotto's zijn in mijn optiek dan ook uitingen van levenskunst. 

Hier is de balans weer in evenwicht. De bewegwijzering staat. De snelste route is zo vaak een doodlopende weg, de onbegaanbaar gewaande paden brengen de scherptediepte van vergezichten. Juist en vooral in inktzwarte nachten die door diepe dalen leiden.

Daarom blijven 24/7 de deuren en vensters open. Ik hoop u snel weer te zien en bij vragen houden we graag contact via de link.