OPEN BRIEF

BRAINSTORM & BRAINWASH

Ik loop de boekjes nog even na. Een neerslag van alle mogelijke heftigheden die een mens kunnen overkomen, daar in de inktzwarte sneeuw. Maar het is gedaan, niet alleen omdat het kon, maar omdat het onmogelijk was. In retrospectief hebben de woorden en daarmee alle gedachten, emoties, tranenzeeën, verslagenheid en verlatenheid tijdens mijn reis door de pikzwart brandende onderwereld een plek gekregen: het zijn de goudomrande foto's en logboeken die als stille getuigen een plekje mogen krijgen. Ze mogen gezien en verstaan worden, als vertalingen van geloof, hoop, liefde en lichtzeeën. Ik kan er dan ook goed naar kijken. In de Paradox schuilt altijd het grootste geluk in de diepste ellende van lijden. In de dood wordt het leven tot in de essentie, de kern van bestaan, geleefd. Ik weet, deze woorden zijn niet voor iedereen, maar ik weet voor wie ik ze schrijf.

Het wordt tijd om op te staan. Het koolmeesje dat de slaapkamer binnenvliegt kijkt mij vanaf de rand van mijn kooi vragend aan: of ik mee wil gaan, buiten spelen? Door het vogelbadkamertje en de zonnebalkondeur vliegen wij naar buiten. De lokroep van de kersenbloesem fluistert al met de torenhoge branding van het springtij uit volle maan mee. De heksenbezemnevel drijft gewichtloos rond in de stiltes van sterrenstof. Ergens in het noorden komt de zon op uit het gouden uur van een oude dag. De zon komt  gewoon weer op en neemt alle tijd om zich nog eens om te draaien.

In de verte hoor ik het koekoeksklokje. Tijd om op te staan. Ik blaas het fijne stof van het hoofdkussen, hang nog wat herinneringen in de spiegelzaal, zet nog een paar beelden neer veeg het onbegaanbare paadje naar het perron nog maar even schoon. De dienstregeling komt altijd op tijd. De agenda is weer leeg, opgeschoond met toekomstig voltooide tijd. Het hoofd is leeg en dus weer vol met vooruitzichten, plannen, ideeën en gedachtentreintjes. Alle tijd om in een andere tijd te gaan ondernemen en doen. Denken is doen. Doen wie ik ben, al ben ik ook alleen maar ik.

De boekjes laat ik voor nu nog even achter op een gepasseerd stationnetje. De toekomst mag komen, al weet ik nog niet precies langs welke spoorlijnen zij zich zal aandienen. Vanuit de vele stippen aan de nieuwe horizon lopen er zoveel. Maar ik laat me graag verrassen! De toekomst is nu eenmaal een verrassingspakketje; het verpakkingsmateriaal vaak taai, stug, weerbarstig, scherp, pijnlijk snijdend en een strijd om te openen, maar binnenin wachten dan wel weer de luchtkussentjes die je terug laten veren in allerhande perspectieven, kansen en mogelijkheden.

Voor mij liggen blauwdruk, bestemmingsplan en ondernemingsplan klaar. Het financieringsplan is een ander verhaal. Iets voor mijzelf vragen voelde tot voor kort als de ultieme nachtmerrie die elk spiegelbeeld vertrapte. Maar ik merkte dat ik even door moest bijten en het heeft mij lucht gegeven.

De activa zijn op orde, al worden ze in een andere realiteit op nul gewaardeerd. Bij de (zand- en mist)banken dreigt mijn verhaal te stranden, de passie en vooruitzichten lopen vast in de babylonische muur van een andere taal. Voor mijn huisje in de winter aan zee kon ik geen hypotheek krijgen. Zachtheid, kwetsbaarheid; het zijn in die andere taal geen zekerheden en hoe anders is het dan in de mijne. Mijn verdienmodel van geven en leveren om niet spreekt ze niet aan en zegt, op z'n zachts gezegd, niets. Liefde is nu eenmaal niet meet- of kwantificeerbaar, Of misschien toch wel, als in  'mag het een onsje meer zijn?

Als ik mij al eerder realiseerde: er mag ergens ook brood op de plank liggen, er zullen investeringen nodig zijn. Het basisgereedschap en -kapitaal ben je zelf, maar op en langs het traject van Idee naar Materie zijn er de nodige stappen en horden te nemen, zijn er fysieke materialen en gereedschappen, instrumenten, een sterker computertje met rekenkracht, reiskosten, verzekeringen, enzovoorts, enzovoorts, nodig. Arbeid zal ingehuurd mogen worden. N.B. ik zoek in deze fase bij voorkeur (alhoewel het natuurlijk ook mensen zijn) geen gladde 'professionals', maar echt oprechte mensen die de ander op waarlijk intrinsieke waarde weten te schatten en voor wie in de dauwdruppel nog de zwaarbevochten, rauwe en ruwe zoute traan herkennen. Het zijn vaak de Zelfstandigen Zonder Perspectief die al zo lang in deze wereld op alle mogelijke manieren aan levenskunst doen, maar die amper het hoofd boven water kunnen houden. Er zijn er zoveel die wel een hulplijntje en reddingsboei kunnen gebruiken.

Het huisje aan zee staat, tegen alle verdrukking van zwaartekracht in. Het leert je even afstand te nemen, uit te zoomen en de focus op het groter plaatje te bewaken en niet uit het oog te verliezen.

De uitbouw staat in de steigers. We gaan op weg naar de verdieping: de gelaagdheden van het leven en de levenskunst. Zij mag handen en voeten gaan krijgen, geconcretiseerd worden, niet gegoten uit beton, maar in de transparantie van kristalhelder glas. Aangezien ik ergens zal moeten beginnen gooi ik hier het eerste hulplijntje, genaamd Crowdfunding, uit.

Waar investeert u in, wat sponsort u, waar doneert u aan, waar wordt het potje crowdfunding aan besteed? Een eerste greep:

BEKNOPTE BROCHURE

werktitel

VOOR DE LEVENSKUNST

korte schets en moodboard

Hier heb ik al een kleine impressie gegeven. Maar we zijn nu off-line en tegelijkertijd ook niet. Ik zie een platform in de wereld. Buiten is de nacht, binnen wacht de diepte van een hemelboog in helder diepzilverblauw. De planken, spanten en kruismasten kraken in het aan land komen van de zee. Ik hoor het lichten aan de horizon en zie rechts van mij de muzikant en zijn levende muziek. het geluid van de stilte past naadloos in intermezzo's en een viool snijdt en strijkt de hoogte aan. Tegen de achtergrond passeren de raampjes van de stilte coupé met elk hun eigen beelden, verhalen, foto's, etsen en kleuren, vertrokken uit vreugde, geluk en verdriet, lijden en pijn en bevrijding en verlossing. De verteller herhaalt en vertaalt het oude verhaal dat ook uw, jouw en ons verhaal is. Daarin is dan ook nog eens zoveel te delen.

Ondertussen barst de summier bedoelde schets alweer uit z'n voegen. Het lijkt mij goed om u door verwijzen naar een andere ruimte die ik projectiekamer zal noemen. Nu is het nog even een leeg, diepblauw schoolbord, maar dit alles zal ingevuld en ingekleurd gaan worden zodat de vorderingen gevolgd kunnen worden.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

U bent al tot hier gekomen. Van mijn kant is er gepaste dankbaarheid.

Heeft u vertrouwen en geloof in mijn project, mijn missie, passie en tegenprestaties en wilt u meer weten, klik dan op de knop 'crowdfunding.'