THUISKOMST NA EEN ODYSSEE
VERHUISBERICHT EN AANKONDIGING VAN EEN OPEN DAG
Hierboven als binnenkomer een blad uit mijn boek Reflecties. Het is de stromende waterval aan kleurenstormen. Toch waren er ooit andere tijden. Daar gaan deze vertellingen en vertalingen in woord en beeld over. Over mijn Odyssee. Een verhaal over op weg gaan naar huis en thuis bij mijzelf. De reis en omzwervingen langs ondenkbare gevaren. De onverwachte lokroep van doodlopende wegen, rotondes, afslagen en kruispunten in een donkere, zwarte nacht. Met tijden is het een puzzelrit door een onverlicht labyrint, ondergedompeld in een poel van diepe treurnis, ellende en uitzichtloosheid. De buiten- en binnenwerelden als tegenpolen en die niet altijd de beste reisgenoten maar onlosmakelijk verbonden zijn. Het is een verhaal en uitkomst van heimwee, angst, pijn, verdriet, leegte en een eenzaamheid groter dan het leven. Die tijden zijn voorbij. De eenzaamheid die uiteindelijk de meest trouwe metgezel, bondgenoot en steunpilaar van mijn fundamenten werd. Het is niet alleen een verhaal over op weg gaan, maar vooral ook over zijn en worden van wie, waaruit en waarom je ten diepste bent. De eigen koers die gevaren werd, dwars door het spectrum van een bipolaire orkaan.
De tijd keerde het tij. Uiteindelijk spoelde ik in de branding van een winter aan zee aan land. Hier bouwde ik mijn huis met de vele kamers en stille getuigen als bewoners.
Hier is de tijd de rust en ruimte. Hier is alle tijd van de wereld en dit is méér dan ik nodig heb voor nu. Een rotsvast fragment eeuwigheid als opwaarts drijvende geestkracht. Zo kom ik dan op de achtergronden waartegen mijn werken gemaakt zijn. De aquarellen en foto’s als ansichtkaarten van oude vergezichten: gelaagde landschappen van emoties, oude pijn, verdriet en alle tranen die opgegaan zijn in een groter, hoopgevend geheel. Het zijn gelaagde miniaturen, reflecties, introspecties, rondvluchten, excursies, omzwervingen, inkijkjes, reisverhalen, om- en doordenkers. Beelden die uit een toekomst van het verleden bestaan. In mijn huis lopen de stilstaande klokken van heden, verleden en toekomst weer synchroon. Het is tijd voor een geheel hernieuwde open dag.
Hierbij de uitnodiging voor deze open dag. Wees welkom en voel u thuis en vrij om mee te gaan in mijn werkelijkheid en wereld achter deze. Ergens zijn er altijd raakpunten. Overlappende beelden waar we samen wat mee kunnen doen in creatieve zin, in woord en/of beeld.
Na mijn Odyssee kwam ik thuis bij mijzelf. Het leek een eeuwigheid geleden, maar het was net of ik nooit weg was geweest en alleen de tijd mij even vergeten was.
De storm die behoorlijk de tijd genomen had was gaan liggen. Thuis was de binnenwereld op orde. Na het absolute nulpunt waren het afgelopen jaar de landschappen, vergezichten en (zelf)portretten op diepgang, kleur, betekenis en zeggingskracht gekomen. De binnenwereld, het interieur, was dermate in volume toegenomen dat het wel wat buitenwereld kon gebruiken. Tijd om het hoofd buiten het venster te steken.
Voor wie de bovenstaande woorden wel erg of te veel zijn: neem op deze open dag uw eigen tijd mee en kijk in alle rust en ruimte in de vrijheid rond. En bezoek daarin zeker ook eens de werelden achter de horizon.
OP DE DREMPEL
WILLEKEURIG GESELECTEERDE SERIE PREVIEWS
om ogen, oren en andere zintuigen te laten wennen
levensbeschouwelijke vertalingen en vertellingen
in ecoline, aquarel, pen en inkt
INSTAPMODEL NAAR MIJN BIPOLAIR GEORDEND WERELDBEELD
BLAUWDRUKKEN VOOR EEN OPEN HUIS
'Toen ik jong was, bestond ik in vormen
van het leven dat komen zou...'
Bovenstaande woorden komen uit een gedicht van J.C. Bloem: de aanvaarding. En zo is het, omdat alles altijd al is en werd en was geweest zoals het wilde worden en omdat het zo had moeten en willen zijn.
De vormen van leven en bestaan zijn hervonden nadat de bipolaire sloopkogel zijn werk grondig had gedaan. Zo grondig dat op enig moment geen vaste grond meer onder de voeten te vinden was en het enige houvast het luchtledige was. Maar dat was eens. De ondeelbare en fluïde tijd en ruimte van mijn wijde werelden zijn houvast en vaste grond, de stilte een onwrikbaar fundament en firmament.
Staande aan elk van de vele overkanten van mijn jonge jaren zie ik dat het goed is. Ik kijk terug op de prille toekomst van die jaren. De weg door de langste dag heeft mij hier weer gebracht. Heden, verleden en toekomst lopen weer synchroon in de maat en waterpas.
De stappenteller die lange tijd op nul stond heeft de balans kunnen vinden tussen manisch oververhit en depressief doorgebrand, klinisch doodverklaard.
In het vroege ochtendlicht van de jongste, eerste dag die op het punt van beginnen staat is de stilte diep. De eendagsvlinder die tijdens de langste dag altijd meebewoog maakt zich op voor de eerste. Een eekhoorntje brengt nog een paar harde nootjes. Ook al is het niet goed, dan is het dat toch zeker wel.
Het vroege licht is helder wanneer de eerste herfstkleuren binnen drijven. De melancholie als rode draad. Ditmaal is het de heimwee naar de toekomst. De toekomst; je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen.
De bewegwijzering staat.
De uitnodigingen en aanvragen voor de open dag zijn verstuurd en binnen.
Ik denk dat we er klaar voor zijn.
